Vječna Vatra

U današnjoj ulici Maršala Tita u 16. vijeku, tačnije 1515. godine, Ćemal-beg sagradio je džamiju koju su u narodu prozvali Ćemaluša.
Po njoj je ubrzo i čitav kvart prozvan Ćemaluša, što je u osmanlijskom periodu bio i zvaničan naziv ove ulice.
Danas je najpoznatija po imenu Ulica Maršala Tita, koje nosi od 6. aprila 1946. godine, kao i po spomeniku antifašističkim oslobodiocima grada Sarajeva. 
Impozantna i centralna zgrada prvobitno je služila kao hotel, a izgrađena je 1985. kao autorsko djelo poznatog arhitekte Karla Paržika. Nad ulicom je dominirao balkon ove zgrade sa profiliranim stubovima povezanim lukovima, te je imao tri ulaza, sa južne, zapadne i sjeverne strane.
Od jednog od najpoznatijih arhitekata, rođenog Zagrepčanina i čuvenog stanovnika Sarajeva, prof. Juraja Najtharta, zatraženo je da napravi spomenik koji će biti predstavljen u okviru otvorenja pruge Bosanski Šamac – Sarajevo.
Arhitekta je jedinstvenim rješenjem napravio spomenik oslobodiocima Sarajeva, koji je već dugi niz decenija privlači građane i posjetioce grada. Najthart je frontalni ulaz u zgradu ispod terase zatvorio nišom, u kojoj je u tri boje ispisao tekst koji i danas stoji.
Plamen je stavljen kao počast palim borcima, ali je ujedno simbolizirao grb Jugoslavije. 
Sarajlije su prihvatile novi spomenik na sebi specifičan način i brzo je postao okupljalište mladih. Tako su ga ispočetka prozvali „Guma koja gori“, jer je metalni krug zbog sagorijevanja znao pocrnjeti.
Vječna vatra zvanično je otvorena i javnosti predstavljena 27. novembra 1947. godine, istovremeno sa otvorenjem željezničke pruge Bosanski Šamac – Sarajevo.
Plamen na spomeniku ponekad se znao i ugasiti zbog tehničkih problema, a njegovo najduže gašenje bilo je tokom opsade grada.
Vatra na spomeniku se gasila, ali je u srcima Sarajlija vječno usađen plamen multietničkog i slobodnog grada.